Hestejazz i Verdal'n

Denne helga har gamleguten blese støvet av gitaren. På fredag drog eg saman med 3 kjekke karar på spelejobb til Verdal. Langt å reise men timane gjekk fort i godt lag og tonen i bussen var upåklageleg frå byrjinga. Rart med det, men det blir oftast sånn når ein reiser i lag berre karar. Har ein gitar, kaffi å mat frå bensinstasjon er det "grætt"

Vi fann fort felles interesser i kjøt, flesk, musikk og fisking og timane flaug av stad. Vi var inn om Trondheim der vi avleverte ein gitar, Ajax ?? og hushaldningssaft til vokalisten sin son som er der oppe for å realisere draumen om ei musikarkarriere. I tillegg fekk vi med oss ein lydmann som vi fann rekande utanfor Studentsamfunnet.

Verdal var faktisk ein flott plass med kjekke folk.Arrangøren gjorde mykje for at vi skulle trives og vi fekk mykje god mat. Spelinga gjekk også bra, i alle fall med tanke på at vi ikkje hadde øvd ilag før bortsett frå ei gjesteopptreden på ein lødefest tidlegare i år. Rart kva ein får til med litt erfaring.....

Laurdagen gjekk med til utføring av kvileøvingar og forsøk på å gå seg vekk i sentrum. Ingen av delane vart spesiellt store suksessar. Deretter var vi kjøpesenterorkester i ein knapp time og spelte for to karar som reklamerte for bilglasreparasjon og eit par forskremde gamle damer som hadde funne seg ein benk å kvile på. Men vi hadde det kjekt for oss sjøl vi, enkle sånn !!!

Ståle reklamerte stor for cden til Oklahoma Outlaws og vi fekk gitt vekk 2 eksemplar til karane med bilruten som plaster på såret for at vi hadde uroa dei.

Kvelden kom og såvar det på an igjen med 3 x 45 minutt speling for eit lydhørt publikum i varierande grad av bedøvd tilstand. Kjempeartig var det i alle fall. Blide karar å spele saman med og med ein lydteknikar med 30 studiepoeng frekvenslære vart lyden fantastisk bra. Det viste seg og at han var syskenbarnet til Baste Bolstad og det fekk han høyre myyyyykje.... for dei som ikkje veit kven han er så kan de finne det ut på eiga hand.

Kl 02.00 pakka vi saman og fann ut at bilstereoen ikkje kan stå på i 2 dagar utan at det får konsekvensar for batteriet. Der var intet liv i turneautomobilen. Hedigvis har dei store bilar og sterke slepetau i Verdal så fekk slept i gang. Etter eit kort rådsmøte kom eg med den glimrande ideen at vi no som vi ikkje kunne stoppe bilen igjen berre byrje på turen heim att å bile so langt vi orka. So vart einstemmig vedteke og vi tok laus med freidig mot og lite batteri.

Vi trua oss nedover og kjørte på skift i ei fantastisk stjerneklar haustnatt. Kl 8.45 stod vi på Molde fergekai, fryktelig svoltne. Alt var stengt og etter ein ferjetur med ei reserveferje utan kiosk åt opp all maten til Kysten Rundt på Vestnes. Resten av turen hugsar eg lite av men eg sit i alle fall her no med ei god kjensle og er retteleg nøgd med å ha vore på tur med karane. No vert det basar på Folkestad ! Tru om dei har fruktkorg eller matkasse ???

Traktor....................

Ein traktor er eit motorisert køyrety som for det meste vert nytta til jordbruksaktivitet i moderne landbruk. Sjølve ordet «traktor» kjem frå latin og tyder «trekkraft». I Noreg vart motorredskapen kalla motorplog i byrjinga, og omgrepet traktor vart fyst teke i bruk på 1920-talet.

Når det er sagt er i grunnen traktor skitartige greier. All moro ein kan drage ut av denne jernklumpen er heilt fantastisk. Utstyret er vel ikkje det ein kan definere som moderne og "Up to Date", men eg bryr meg ikkje. Lissjerauden og 640'en er gode kompisar anten som bruksgjenstandar eller i terapeutisk samanhang når dagane vert tunge og grå. Og Rapiden frå 62 ristar liv i meg så tennene skranglar som kastanjettar i sommarstida når graset er høgt og arbeidsmoralen låg.

Middagskvild

Har i dag kome fram til ei erkjenning av at middagskvild i grunnen er oppskrytt: Det fører ofte berre til at kvelden blir eit laaaaaaangt gjesp og ei stor motivasjonssperre. Men kva er alternativet ? Like mykje gjesping fordi ein er trøytt eller surbyger og dårlig konsentrasjon ? Hmmmm Ikkje lett dette nei !

Gofot i lødå

Fredag i sist veke tok det laust. Lødefestival i Hjartåbygda som ein kompis av meg har laga som tradisjon dei siste åra. Det starta som 40 årsfeiring i 2005, og han synest det var so kjekt at no samlar han masse musikarar, naboar og vener fyste helga i august til musikk, kjøtsuppe og sosialt samvær. Det kjekkaste var å treffe att folk ein ellers ikkje ser så ofte. Musikken var organisert med skikkelige band. Ja ja nokre ureglementerte konstellasjonar vert det no alltid. RTStewing eit band vi hadde for 15 år sidan i Ulsteinvik opna ballet med bluesrock etter gammalt minne å lite øving men vi hadde det i alle fall kjekt. Så kom Sunnmøre Baarelag, Listen The Band, Oklahoma Outlaws eit køntriband som eg vart med å spele saman med av di bassisten deira måtte halde seg heime. At det skulle være så gøy hadde eg ikkje trudd. Steikje kjekke kara og det svinga som syke. Ein kjempekveld i lag med kjekke folk. Humoren i dette miljøet er rimelig intern og slike samkome er ei artig oppleving frå start til slutt. Takk Lise og Ståle for at de tek dokke tid til dette, ein fantastisk flott tradisjon er no etablert

Sjå lyset ......

Eg har hatt den tvilsame gleda av å feire min første 44 årsdag, og den vart bønnhørlig feira med ein veldig koselig og kjekk fjelltur med familien. Jolgrasdalen i går, sjå elles Ariels blogg for sterke bilde og detaljar. Kva skulle en då finne på dagen derpå ? Valet fall på Lisjedalen rett ovanfor oss, men når eg kom dit viste det seg at utstyret ikkje passa heilt til ideen.Eg reiste på på tur i crocs !!!!!! Sterk irritert over gryande alzheimer vart eit kort fagmøte helde og troppene omdisponert. Her måtte det finnast fast veg under føtene. Valet fall då på Olavskorsen på Kile. Dette vart ein hyggeleg tur i lag med Bianca vår kjære Bearded Collie-tispe. Om vi ikkje såg det lyset vi hadde tenkt i høve symbolikken såg eg lyset på både eine og andre måten......... Formen er stigande kiloa rasar av og kolsen på vikande front, trim er faktisk kjekt ! Det vil snart kome eit eige innlegg om kosthald og mosjon basert på hard sjølverfarte opplevingar til glede og hygge for dei fleste lyarar.Hipp hurra for dagen derpå ;-)

Deadliest catch ...

Stadig kjem det innspel frå nr 3 i familen om at vi må på fisketur. Båten er liten og havet så stort, så det vert sjeldan til at far orkar den påkjenninga det er å drage med seg alle i ei 13 fots treprame utan styrmann og los. Men her ein dag greidde ho til slutt å overtale meg til at no skulle vi fare på tur. I god Discovery Channelstil gav vi oss ut på storhavet utstyrde med fisketroder og 25 grams stingsild. Her skulle det fiskast makrell og stadbotta hyse med svart rygg. Det viste seg fort at dette kom til kunne ta litt tid. Fjorden vart tråla i fleire timar utan anna fangst enn ein rykt lyr på omtrent same størrelse som stingsilda..... Redninga vart ein tur på Leirå, ei med som til dags dato alldri har slått feil om ein ikkje vil kome heim som tulling. Fangsten derifrå vart faktisk ei hyse på 3-4 kg. Då vi kom i land att møtte vi naboen som har ei Risør-skøyte under oppussing. Han lurte på om vi ville være med på båttur til Volda der han skulle hente døtra si på kaia. Jaudå ein tur ut på land høyrdes forlokkande ut og vi heiv oss med. Eldstemann fekk være styrmann ut fjorden, ho i midten fungerte som varmepledd for nabokona og minstemann masa stort sett om is og det er no i seg sjølv ein fulltidsbeskjeftigelse.... Vi kom oss til Volda henta døtra, kjøpte is og returnerte til bygda att..............og hysa, den gløymde vi att på ein stein i fjøra før vi for til Volda. Så no ligg det vel en mink ein kvan plassen, trillande rund og mett og flirer og ler av gapne bygdetullingar som forærte han eit sukka fiskemåltid ein tidleg augustdag i 2009.

Høgdetrening

I eit desperat forsøk på å nå ein formtopp når hjortejakta startar 10. september, har den halvgamle skrotten gitt meg beskjed om at her bør fysisk fostring inngå som ein naturleg del av dagleglivet framover. Når ein pustar som ein kval av å hente posten bør ein ta signala på alvor og forstå at klatring i laus-ur og forsering av terreng med over 5 graders vinkel vil by på vanskar i tida som kjem. Kva er så løysinga ? Eit eller anna i meg sa at høgdetrening måtte være svaret. Valet fall naturleg på Bjørnasethornet, toppen som ligg nærast heimen og som liknar på mest på jaktterrenget vi skal gå i. Naturleg nok, det er no der vi går på jakt kom eg på midt i treningsøkta.....

Eg tok med meg Bau den ulende fare frå hundegarden og tenkte at han kunne fungere som trenar og hare for å halde eit forsvarleg tempo med tanke på utvikling av høgare O2-opptak.

Vi gjekk som planlagt hardt ut og deretter på ein gedigen sprekk i første kneika. Hjartet hamra, svetten rann og min personlege trenar var meir oppteken av å rulle seg i røsslyng og studere lokal fauna enn motivasjonsarbeid og seriøs trenargjerning. Råsa var heller ikkje lett å finne, gjenngrodd etter år med stillstand i sauedrifta. Det var på eit tidspunkt like lett å vinne høgdemeter som å kome seg gjennom ei halvtørr hes med tørrhøy og motivasjonen datt skremande fort. Men vi tok ut gebisset og beit tennene saman og etter kvart kunne vi faktisk skimte toppen som eit fata morgana i det fjerne. Rett før toppen mista trenaren retningssansen og vart ståande fast i eit vanskeleg parti med steinrøys medan eg i min iver tok ut siste rest av krefter for å verte fyrst på toppen. Eg måtte snu og være blindehundførar for min upålitelige turkamerat, SÅ kom vi oss på toppen.

Roen og kveldsfreden senka seg over oss som varm sjokolade i ein sår hals. Vi vart sittande side ved side ei god stund på toppen og filosofere over livets vendingar og underfundigheiter. Ord var overflødige, vi såg ut over heile vårt kongerike og kjende oss rikare og lette til sinns. Mørkret kom sigande på og vi fann ut at det var på tide å tenkje på nedstiginga frå den høge nut. No var det eg som tok styringa då trenaren min framleis leid av høgdesykje og varierande stadsans. Vi kom oss ned utan vidare problem, og iveren og inspirasjonen tok oss også ein tur inn om setra for å inspisere at taket på selet framleis held norsk byggstandar. Deretter gjekk vi til bilen, kom oss heim og har sidan då ikkje vore tilsnakkande. Fulle av inntrykk, gangsperre og røsslyng i pelsen la vi oss rett ned.......Er det forresten nokon som veit korleis ein strekkjer ut raua ?

Å sånt skal være vakse folk

Jaudå ! Kjekt å ha vener som lokkar en ut på ting ein trudde ein forlengs var ferdig med. Snakka med ein kompis her i veka å lurte på om vi skulle fare på festival i forvissing om at han sjeldan har tid, musikar som han er, og at eg då hadde nokon å skulde på for at eg kunne la være å reise. I utgangspunktet eit stunt for å vise at eg har sosiale behov og held kontakten med omgangsvener. Men neida ! Karen som på det tidspunktet oppheldt seg i Oslo på spelejobb svara ja før eg hadde kome halvvegs i spørsmålet om festival. So på fredag etter arbeid pakka vi bilen full av telt, soveposar, godteposar, luftmadrasser, kassegitarar, pylse og styr, her skulle karane på turne. Då vi kom fram viste det seg at her var det myyyykje folk. Vakter sprang rund som Border Colliar på saudesanking. Festivalcampen var fyld til bristepunktet, og her var det berre å legge alderstillegget til med full tyngde for å få framdrift i innflyttingsprosessen.

Lavvoen var av det gjenstridige slaget og det enda med konstruksjon på impuls og halvprovisoriske løysingar etter Gundermetoden . Kommentaren "D e grætt" avslutta byggeperioden og vi feira med ein kranseskål ved bautaen over falne, og så var festivalen herved opna. Programmet framover kvelden dreia seg sjølvsagt om musikalske opplevingar av det varierande slaget. Nokre av banda høyrdest ut som ei vaskemaskin full av 5 tommsspikar på max sentrifugering, og for oss som er fødde rundt Romariket si storheitstid vart Kaisers Orkester absolutt ein høydare. Et fantastisk liveband med full kontroll over folkehopen frå fyste stund. Allsong, dans og sosialt samvær. Veskeinntak var ein felles nemnar, og her var mykje sjølvmedisinering dreven fram av frykten for svineinfluensaen trur eg. Mykje folk samla på ein plass må vite. Etter eit kort nachspiel på ukjend adresse vart kvelden avslutta rundt leirbålet, eit mygglys frå Rema 1000, og alle var einige om at dette hadde vore av det gode for dei aller fleste festlydsdeltakarane. Nokre unntak vil det alltid være.

Morgonen kom og eg oppdaga at nokon hadde starta ombygging av bustaden vår i løpet av det som hadde vore igjen av natta, og mang ein stakkar hadde endrøyst i førsøk på å forsere bardunar, campingstolar og det blå biltemabordet som fram til no hadde overlevd utallige utagerande hundeutstillingar og campingturar heilt til Sverige. Det låg i ruinar rett framfor inngangspartiet til vår no noko raserte bustad. Etter eit kort avdelingsmøte, personleg hygiene, 2 koppar kaffi og samling i botnen, vart riving av leir iverksett. Uansett hadde vi det kjekt. Eg set stor pris på at vi faktisk våga å utføre tiltaket og er særs nøgd med resultatet. Dette er noko fleire med støv i soveposen og kun vage minner om korleis ein set opp det gamle husteltet frå 80-talet bør hive seg ut i. God bedring !

Musikar.......framleis

Musikar .........for alltid ????

Eg har i alle år sidan eg i 1977 fekk låne gamlebassen til onkelen min vore uhelbredelig avhengig av musikk. Det starta med eit skramleorkester i eit hønsefjøs på Rotset i Volda. Hørtes antakeleg ut som 5 kg spikar i ein tørketrommel, men vi utvikla oss til å verte ganske flinke etterkvart og på midten av 80-talet var vi inne i eit av norges største bookingbyrå, hadde eige lydanlegg, lys og buss som vi forøvrig måtte leige sjåfør til, for ingen av oss hadde ein gong lappen. Visjonane og vyene var store, vi skulle sjølvsagt verte rockestjerner !!!! Medan andre gjekk i Poco Loco og Jean Paul tusla vi rundt i svart/kvitstripa bukser og gamle fiskebeinsmønstra frakkar vi fann på mørkeloftet. Eg har vel aldri vore so nær å fornekte mitt opphav som den gongen eg kom heim frå skulen å oppdaga at mor mi hadde kasta den på bålet. Svara med å ta hol i øyra sjøl, og bruke mascara eyeliner og uante mengder Studioline hårgele. Vi reiste rundt kvar helg. Skreva og spelte høgt, flørta med publikum og vart trua med grisebank av pålandkomne fiskarar i nystrokne dongeribukser og tresko i Fosnavågen og illsinte ungkarar med store støvlar som osa fjøs i Dale i Sunnfjord. "Skru ned so vi får prate !!!!","He'kje dokke trekkspel, spel Drømmen om Elin" eller "ka dokke spela so høgt før ? dokke står no heilt atte me høgtalaranje !!!!!" var kommentarar vi fekk på vår veg. Vi ga blaffen, spelte våre greie og kosa raua av oss.

Eventyret tok som alle andre eventyr slutt. Eg reiste i miltæret, Jan reiste til trøndelag og skulle bli puddelrockar, Frode vart puddingkonge på fiskemat, Fred fekk seg dame trur eg , Hogne ville eit eller anna rart og Svein Erik måtte ta seg saman på ungdomsskulen sa mora. Vi som alle andre vart vaksne etterkvart. Vi har møttes i ulike konstellasjonar undervegs etterpå, for all del. Men urmusikkopplevinga og dei store inntrykka vil alltid stå størst fram for meg gjennom desse første musikalske åra.

Gleda over å spele forsvann aldri og eg har drive vidare med musikken i større eller mindre grad i alle åra etterpå også. Reiste rundt å spelt helg etter helg på 90-talet og, er takksam for ei familie som lot meg halde på, sanninga er vel at eg lokka og lurde med ektra midlar i kvardagen....kvar vart dei av tru?? Sorry :-)

Har i dag gode/dårlege vener som lokkar med lett-tjente pengar å gratis hotellovernatting i ny og ne,ikkje meir enn eit par gonger i året då. Men sjølv om eg no er ein halvgammal halvfeit mann, tynn i håret uten mogelegheit for å leite fram att hockeysveisen, lever musikken i meg framleis.

Min forrige sjef som og er gamal musikar sa til meg ein gong på ein fest der vi havna bak nokre instrument : BakkeLars ! Du må spele meir, du verte so steikje blide å smila so lurt når du gjer det !!!

Ikkje det at eg ikkje smiler til vanleg, og eg har andre ting eg set mykje høgare her i livet. Men som eit supplement og som eit luftehol frå kjas og mas fungerer gleda over å spele fantastisk.....

Eg kjem sikkert til å legge ut både historier og fleire bilete om musikken etterkvart. Er litt skeptisk til å legge ut bilete frå mi tidlege karriere då desse kan påføre lesaren uboteleg skade. Androgyn klesstil som fekk alle med eit snev av homofobi til å gå i kne og ikkje minst med eit blikk som skremde vekk sjølv den mest velvillige svigermor. Brukar å ta fram nokre av dei for å straffe ungane når alt anna har blitt prøvd. Godt eg er pedagog, så har eg litt å spele på før eg vert så hysterisk at det kortet vert kasta på bordet....................

Balsam for sjela

Etter å ha fese av noko salig på sofaen etter eg kom heim frå arbeid, vakna eg i eit forvet kl 19.30 og fann ut at dette går ikkje. Tok etter noko tankeverksemd på meg grøneuniforma og fjellsko, tok med meg Bianca og gjekk meg ein tur i Brundalen. Været var ikkje det beste men turen vart ei flott oppleving og balsam for sjela. Eg hadde heile dalen for meg sjølv, høyrde berre lyden av dropar mot lauvskogen og suset frå elvane. Gjekk rundt Brundalsvatnet og tok nokre bilete for å ha dokumentasjonen. Er vel ikkje verdas beste fotograf, men greitt nok i skodderegnet. Det var godt å kome seg ut og opp i fjellet, og når denne idyllen ikkje ligg lenger vekk enn den gjer er det en god plass å gå til om ein er ute etter den raske fjellopplevinga.

Brunst og ul.....

I går fann vi ut at tispa er i full løpetid og gjer seg såååååå lekker for hannhunden vår. Enkel mann som hannen er bit han på og svelger både krok og agn. Luktar ille, pustar og peser, knegår alt av hokjønn i familien og uler som ein ulv i måneskin. Eig ikkje ro på raua eit sekund, han må tvingast til å legge seg med ein kraftig "HYGG DEG"-kommando. Vi har no teke dei ut i separasjon for å sleppe å vakte dei kvart sekund, ho i hundegarden og han på kjøkenet. Guten skal i skrivande stund ut på tvangstrim med mor i huset, sykkeltur til Høydalen i passande tempo. Forhåpentlegvis vil dette ha ein viss effekt på aktivitetsnivået til stakkaren, i alle fall for ei lita stund. For augneblinken er han i alle fall eit levande bevis på hannkjønnet sitt sokalla enkle tankesett og manglande evne til behovsutsetting og impulskontroll. Og tispa, ho står i hundegarden og krøllar så fint på halen. Trur eg såg eit lite smil under all pelsen og .............. Aoooooooooooooooooooooooooooo

Pannekaker

Då mor for på fjelltur fann vi som var heime ut at vi skulle ta en miniekskursjon til skogsvegen å plukke blåbær og deretter lage pannekaker. Turen var fin men kort. Minstemann fekk akutte smerter av ukjent opphav i ein fot, antagelegvis dobbelsidig slyebetennelse... Uansett, vi reiste ned att med ca ein liter blåbær og laga det eg trudde vart riiiiiikeleg med pannekaker. Men etter at eldsteguten åt 6stk, minstejenta 5 og han med slyebetennelsen åt 4 og eg 3 vart det igjen 3 til ho som kom frå fjelltur. Sånn går nu dagan......

Seterliv

Eg er no med i bloggarane si verd og kan no byrje med det eg har vore oppteken av dei siste dagane, restaurering av det gamle selet vi har i Brundalen. Etter ein storm i 2003 bles taket av det erverdige bygget og etter fantastisk hjelp frå naboar og sambygdingar fekk vi på nye taksperrer, jekka det rett og lagt på ny torv. Eg skifta bordkledning og mala opp att. Men så i fjor haust kom ein nabo og fortalde at eine sida av taket hadde blese av i !!! Så då var det på an igjen .... Er no då ikkje av dei raskaste til å sette i gong heller, det skal eg ha !! Men fekk det i alle fall tett med papp og greier slik at det ikkje sto på skade SÅ i forrige veke fekk eg ånda over meg of fann ut at no var det på tide å få på kruna på verketVar først opp med traktor å skar torv med traktorskuffa. Kanskje ikkje heilt etter oppskrifta, og det er vel fleire som roterer opp til fleire gonger i gravene sine over handverket. Men det eg ikkje får gjort med traktor vert sjeldan noko av. Fekk litt hjelp av ungstutane inn mellom all badinga deira, hugsar ikkje heilt kva eg trua dei med ! Inn i mellom bydde naboen meg på steikt krede med poteter og rømme. Nyyyyyydelig Så no er i alle fall taket tett og neste steg i prosessen vert å starte innvendig. Der er lite innventar, og utgangspunktet vert å innreie etter campingvognprinsippet, mest mogeleg komprimerte løysingar på liten plass.